Η άσκηση της Ομοιοπαθητικής στην Ελλάδα ξεκίνησε γύρω στα 1821 από φιλέλληνες ιατρούς. Γραπτά στοιχεία έχουμε μόνο ένα βιβλίο που κατείχε ο φαρμακοποιός Παύλος Τζιβανίδης. Η Ομοιοπαθητική ήταν η κύρια θεραπευτική των Ελλήνων του Πόντου. Πόντιοι γνωστοί θεραπευτές ήταν η Μάρθα Τσαμασλίδου και ο Θεοδόσιος Καλλινικίδης 1858-1957. Στις αρχές του 20ου αιώνα ο Ιατρός Τσαλαπατούρος κυκλοφορούσε έφιππος και θεράπευε με ομοιοπαθητικά σύμφωνα με μια εφημερίδα των Πατρών. Το ίδιο έκανε ιατρός Καρακατσάνης που πέθανε το 1924. Το 1930 υπήρχε ομάδα ιατρών που ασκούσε την Ομοιοπαθητική κάτω από τη διδασκαλία του ιατρού Γυπάρη. Στο ιατρικό περιοδικό Ασκληπιός του Ιανουαρίου το 1930 υπάρχει αναφορά στην Ομοιοπαθητική από τον καθηγητή νοσολογίας Σπύρου Πεζόπουλο καθώς και άλλων γνωστών ιατρών όπως του διευθυντή του Τζάνειου νοσοκομείου Στάη, του ψυχιάτρου Παλαμίδη του Βλαστού και άλλων. Υπάρχει επίσημη γνωμάτευση για την κυκλοφορία των ομοιοπαθητικών σκευασμάτων από τον καθηγητή της Παθολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Μ. Σακοράφου και μέλος του ανώτατου υγειονομικού συμβουλίου. Ο Ιωάννης Πικραμένος ήταν ένας άλλος γνωστός Ιατρός που άσκησε αποκλειστικά την Ομοιοπαθητική για 40 χρόνια 1879-1972. O Ιωάννης Πικραμένος θεωρείτε ο πατέρας της Ομοιοπαθητικής στην χώρα μας.

Γεννήθηκε στην Κάλυμνο 1881-1971 και πραγματοποίησε τις βασικές σπουδές στην Κωνσταντινούπολη όπου αποφοίτησε στην Μεγάλη του Γένους Σχολή το 1899.